6 Şubat Pazartesi, Saat: 04.17’de kara günler başladı. Hepimizin yaşadığı sürece unutamayacağı simsiyah bir tarih olarak hafızamıza kazıldı. Bir anda ülkemizde hayat durdu. Pijamalarımızla yataklarımızdan fırladık, kendimizi dışarıya attık. 500 Atom Bombası etkisindeki depremle felaketi yaşadık. Hepimiz için O gün sabah aydınlanmadı. Oysa ki, kapkaranlık, simsiyah, paramparça günlere uyanacağımız bilmeden uyumuştuk. Maalesef bu uyanmanın, acıya, gözyaşına bir uyanma olduğunu az sonra canımız yanarak, seyrettik. Dondurucu soğuk, yağmur, içimizi titretti. TV’lerde gördüğümüz dehşet görüntülerle yıkıldık. Ocaklarımıza, yüreğimize ateş düştü. Ailemizi bulmaya başladık. Yakınlarımızı aramaya koyulduk. Seslerini duyunca rahatladık. Yaşadığımız acıya rağmen ayakta kalmaya çalışıyoruz. Karanlık günleri yaşatan bu deprem yüreğimizi yaktı. Çok katlı ve lüks, binaların yerle bir olduğunu, yıkılan binaları, enkaz yığınlarını, can veren insanlarımızı, felaketin boyutunu görünce içimiz yangın yerine döndü. Çaresiz, dua edip, yakınlarımızdan, sevdiklerimizden sağ oldukları haberlerini duymak için bekler olduk. *** Bu deprem bizlere çook çook yüksek rakamlarla satılan binaların, rezidansların, güvenli ve dirençli diye aldığımız bizlere mezar olan bu evlerin, hiçbir şeye yaramadığını canlarımızı alarak, bizlere gösterdi. Bu binaları yapan insanlıktan nasibini almamış, vicdansız kişilerin kaçarken yakalandığını görmek ise bizleri, daha da kötü düşünmemize (böyle insanlarımızın var olduğunu düşünmek) ve kötü şeyler söylememize sebep oldu. Allahım böyle insanları ıslah eyle, böyle kötü insanları uzak eyle. Şimdi birlik ve beraberlik zamanı. 5 parmağın 5’i bir değil. Bu güzel ülkemin dürüst, namuslu, çalmayan çook mühendisi, çook mimarı, müteahhiti var. Bu simsiyah günler hayırlısı ile geçecek, aydınlık günlere kavuşacağız. Elbirliğiyle herşey güzel olacak. Rabbim böyle afetleri bir daha yaşatmasın. Amiiinn.