Ne kadar çabalasak da bazı huylarımız değişmiyor. Doğuştan gelen, bize bahşedilen davranışlarımız aynen kalıyor. Bazı kötü huylarımızı törpüleyebiliyoruz ama bazıları da gerçekten ne kadar terbiye etmeye kalksak da yaratılışa bağlı kalıyor. İnsan 7’sinde nasılsa 77’sinde de öyle kalıyor. İyi huylu ise yaşlandıkça iyi huyları çoğalıyor, kötü huylu ise yaş aldıkça kötü huyları daha da çok artıyor. Ben bunu çevremde gözlemledim. Sizlerde bakarsanız bunun böyle olduğunu anlarsınız. Eğer bir insanın içinde ve düşüncesinde kötülük yoksa ne yaparsanız yapın, kötü olamıyor.. Bu güzel hikaye de bunu göreceksiniz. İnsan ne kadar yapmam, değiştim dese de sonunda özüne dönüyor.  Yolumuzun özü-sözü bir insanlara çıkması temennisiyle sağlıklı ve huzurlu günler dilerim. *** Eski İran hükümdarlarından biri vezirine oğlunun hocasından yakınıyordu. “Ben istiyorum ki oğlum ilim öğrensin, benim yerime hükümdar olsun. O ise devamlı müzikle meşgul. Demek ki hocası iyi eğitmiyor. Vezir aynı görüşte değildi. “Hükümdarım hocanın elinde mucize yok. Çocuğun kabiliyeti ne ise hocası ancak onda ilerlemesine yardım edebilir. İnsanın tabiatı değiştirilemez. Terbiye yaratılışa bağlıdır.” Hükümdar ise tersini düşünüyordu. Bunun için akşam sarayında bir eğlence düzenledi. Bu eğlence sırasında eğitilmiş kedilerin de bir gösterisi vardı. Kediler sırtlarında bir tabak içinde yanan mumları taşıyorlardı. Hükümdar vezire bu kedileri göstererek, “Görüyor musun terbiyenin nelere gücü yetiyor” dedi. Vezir karşılık vermedi. Yeni bir eğlence gecesini bekledi. Bir başka eğlenceye gelirken yanında gizlice birkaç tane fare getirdi. Kediler gösteriye başladığı zaman bu fareleri salıverdi. Fareleri gören kediler sırtlarındaki tabağı, mumu unutup farelerin peşine takıldılar. Mumlar, tabaklar hepsi bir yana savruldu. Tam bu esnada vezir padişaha şöyle dedi. “ Gördünüz mü padişahım. Terbiye yaratılışa tabidir.”