İnsanları birbirine bağlayan, dayanışma ve yardımlaşmayı arttıran, paylaşma ve birlikte yaşamayı öğreten güç, sevgidir. Giderek zorlandığımız kısacık yaşamımızda, ayakta kalmak için cebelleşiyoruz. Sevgiyi, iyiliği, merhameti unutur olduk. İnsani duygularımız azaldı, karamsar düşüncülerimiz arttı. Sevmenin kocaman bir güç olduğunu, sevgiyle herşeyi çözebileceğimizi unuttuk. Şiddet ve menfaatin çoğaldığı dünyamızda bencilleştik. Herkes kendi çıkarı için yaşamaya başladı. Sevmeyi, sevilmeyi unuttuk. “İnsanlık öldü mü be kardeşim?” diye şikayet edilen hususun temelinde, yitirdiğimiz sevgi yatmaktadır. *** Oysa ki, sevgi; Yaratanı sevmekle başlar. Yaratılanı sevmek ise, Yaratan’dan dolayıdır. Öyleyse herkes ve herşey sevgiye layık ve sevgiye muhtaçtır. Sevginin azaldığı veya olmadığı yerde, kin, düşmanlık, menfaat ve isyan çıkar. Sevginin çok büyük bir güç olduğunu, zaman ilerledikçe daha iyi anlıyoruz. Para, mal, mülk, kuvvet ve otoritenin insanları mutlu etmeye yetmediğini görüyoruz. Bu tür şeylerin insanları daha çok bireyselleştirdiğini, ayırdığını ve çoğu zaman da düşman ettiğine tanık olmuşuzdur. Bugün en çok şikayet edilen konulardan biri bu değil midir? Sevgi dolu bir tebessümden, şefkat dolu bir bakıştan, sıcacık bir dilden daha etkili, daha kuvvetli ne olabilir ki? Bugün insanlar çok şeyleri elde ettiğine sevinememekte, bilakis sevgiyi yitirdiğine üzülmektedir. Tabi ki sevginin en durusu, en temizi ve en uzun ömürlüsü, hiçbir menfaatin karışmadığı bir sevgidir. Allah, hepimize böyle sevgiler nasip etsin. Esen ve şen kalın.