Etrafımdaki insanların fikirleri önemlidir. Çoğu zaman dinler, fikir alır, mantığıma uyarsa yaparım, yoksa bildiğimi yolda giderim. Nasihat edene, örnek gösterene saygı duyarım. Yaşanmışlıkları vardır, mutlaka başından böyle bir şey geçmiştir, aynı hatayı benim de yaşamamak için söylüyordur, dişe düşünürüm. Yanlışım varsa ben tecrübe ederim, ede ede öğrenirim diye bir düşüncem olmaz. Bir şeye başlamadan düşünürüm. Balıklama atlamam. Sonunu göremediğim bir işten vazgeçerim. Ama yine de, insanoğlu 'şaşar beşer' demişler. Hatalarım varsa ki, mümkün olduğunca yapmamaya çalışırım, ama olmaz olmaz da demem; hatayı kabul etmesini de bilirim. Cin fikirli değilim. Söylenen şeylere inanırım. İnsanların yalan söylemesi, hele ki yaşını başını almış, oturaklı dediğimiz insanların göz göre göre yalan söylemesine hala alışamadım. Bir insan yaşından, başından da mı utanmaz, hala olmayacak şeyleri olmuş gibi gösterip söyler. Anlamış değilim. Ben gerçekten bu dünyayı anlamakta hala zorlanıyorum. At gözlüğüyle bakmayı da hiç bilmem. Artık bana negatif enerji verenlerle işim olmasın istiyorum. Huzur veren, güven veren, pozitif neşeli insanları seviyorum. Amma her şeye rağmen, 'pollyanna'cılık oynamayı bırakamıyorum. Ahh bunu bir bırakabilsem, daha huzurlu olacağım. İnsanı en çok canım dedikleri can evinden vuruyor. “Canımın yanması değil, canım dediklerimin canımı yakması” beni derinden yaralıyor. İşte hayat bu ya, bugün dostun olan, yarın düşmanın olabiliyor. Bu hiç olmaz diyordum, bunu da yaşayınca anlıyorsun. Ünlü tiyatro sanatçımız Yıldız Kenter ne de güzel söylemiş: Hatalı olduğunu anlayan bin insanın, hatasını telafi etme çabasını gördüğümde özür beklemem. Verdiği çaba, bana özürden daha samimi gelir. Ne dersiniz? Sağlıcakla kalın.