Artık karar verdim; belki "biraz geç oldu" ama, bu kez kararlıyım.. Değişeceğim! Artık hayatımı kendine endeksli yaşayacağım. Başkalarının keyfinin kahyası olmayacağım. İşte ilk adımı atıyorum, sizler şahit olun: "Ben artık, başkaları için elimin ulaştığı her yere yetişmek, onlar için gücümün yettiği her şeyi yapmak zorunda bir kişi değilim! Ben kendimi bundan böyle, eşin-dostun, arkadaşlarımın, konu-komşunun, velhasıl kelam, bu yalancı dünyanın, vefasız hayatın uşağı veya hizmetçisi olarak görmek istemiyorum! Ben artık ömrümün kalan günlerinde, aylarında, yıllarında, "Kısmet olursa tabi ki" bana ait kısımda kalmaya azimli ve kararlıyım. Sonunda "dank!" etti. Başkalarının hayatında, "oyuncu" olmayacağım. Onların keyfinin kahyası bir kişilik olmaktan kendimi kurtaracağım! Hesabımı kendime vereceğim işlere selam vereceğim. Onlarla zamanını değerlendiren bir kişi olacağım. Kimsenin hayatına karışmayacak, kimseye akıl vermeyecek, kimseden fikir dilenmeyeceğim! *** Bu güne kadar, hayatını kolaylaştırdığım herkes, benim hayatımı zorlaştırdı. Hiç iyi olamadım onların gözünde; işleri bitinceye kadar, can, ağa, paşa idim. İşleri bitti, "görevin!" dediler. Ortada yüz üstü bırakıp gittiler. Bir gün onlara yetişmeye gör, yapma-yapamama isteklerini yerine getirme; düşman oldular. Daha dün de olsa yaptığım tüm iyilikleri, onlar için neler yaptığımı, nasıl çaba harcadığımı, nelerden feragat ettiğimi unuttular. *** Eminim artık. Hatta son kararım! Kimse sarılıp gücenmesin. Olur ya. Yapacaksam bir iyilik; "tanımadıklarıma" yapacağım. Zira onlar, sonrasında beni bulup, "bir daha, bir daha" aynı iyilikleri istemiyorlar! (Küçücük de olsa bir ihtimal işte!) Uzaktan alırsam bir teşekkür, bir minnacık gülümseme, gözlerde ufak bir ışıltı, inansam da, inanmasam da masum bir dua. O kadarı da yetiyor bana! Buna öyle hasretim ki! Bu iletiden herkesin kendine çıkaracağı bir pay vardır, hissediyorum. Güzel yarınlar dileğimle, esen kalın.