Kaynayan bir tencere gibiydi onların kalpleri. Çocuklar doysun isterlerdi. Zulmün içinde sevinç kırıntıları ararlardı. Çocuklar gülsün isterlerdi.
Hayatı hayretle seyrederdi o kadınlar. Sonra toz bezlerini, kovaları kaparlardı birden; temizlemeye giderlerdi.
Kadınlar gördüm ben. Sırf aşk kesilmişlerdi. Dişi kaplanlar gibiydiler zulmün karşısında. Kırılgan bir gülken dikenlerini batırırlardı.
Dingin bir gölken diplerindeki karanlıkta tortusu dururdu acılı bir belleğin. Su gibi bakar, ateş gibi sever, toprak gibi yaratır, hava gibi can verirlerdi.
(Alıntı-Neşe Yaşın)