Dört mum yavaşça yanıyordu.
Ortam çok sessizdi ve konuşmaları duyuluyordu.
İlk mum konuştu, “Ben, barışım. Hiç kimse benim yanık kalmamı istemiyor. Biliyorum ki söneceğim” dedi.
Kısa süre sonra alevi azaldı ve yavaşça söndü.
İkinci mum konuştu, “Ben inancım. Neredeyse herkes beni artık gerekli görmüyor. O nedenle artık bana gerek yok” dedi ve konuşmasını bitirdi. Alevi azaldı ve söndü.
Üçüncü mum konuştu, “Ben sevgiyim. Yanık kalmam için artık gücüm yok. İnsanlar beni bir kenara bıraktı ve önemimi anlamadı. Kendilerine en yakın olanlarını bile sevmeyi unuttular” dedi. Alevi azaldı ve söndü.
Ansızın bir çocuk odaya girdi ve üç mumun yanmadığını gördü. “Neden yanmıyorsunuz? Sizin sonuna kadar yanmanız gerekir” dedi ve ağlamaya başladı.
Dördüncü mum çocuğa döndü, “Korkma ben hala daha yanıyorum. Diğer mumları yeniden yakabiliriz. Ben umudum” dedi. Parlayan gözlerle çocuk, umut adlı mumu aldı ve diğer mumları tekrar yaktı. Umudun alevi yaşamınızdan hiç eksik olmasın. Hayatınızda barış, inanç, sevgi hiç eksilmesin ve sönmesin…