Bizler mi şanslı çocuklarız, şimdikiler mi bazen düşünürüm. Müstakil evlerimiz, onun önünde kocaman avlularımız vardı. Okul saatleri dışında avluda veya sokak arasında oyun oynardık. Büyüdüğümüz o sokaklarda mutlaka ya bir seksek çizgisi, ya da yılan çizgisi görürdük. Mahalle arkadaşlarımızla günün belli saatleri buluşur, oyunlar oynardık. Oyunlarımız o kadar çeşitliydi ki. Körebe, seksek, çelik-çomak, beştaş, üçtaş, saklambaç. İp atlardık, lastik atlardık. Gazoz kapaklarını biriktirirdik, evcilik oynardık. Güzellik-çirkinlik oynardık. Güzelliği seçen en güzel pozunu verirdi. Çirkinliği seçen de, kendini maymuna (maymunları çok severim) veya başka bir şeye benzetmeye çalışırdı. Bazen grup olurduk. Bir yer belirlerdik, kim daha önce koşacak diye. Bazen düşerdik, dizlerimiz kolumuz yaralanırdı.  Yaralanan arkadaşımız koşa koşa evine girip ilk yardımı aldıktan sonra yine oyuna katılırdı.  Günümüzün birkaç saati oyunla geçerdi. Pek kavga etmezdik. Mutluyduk, mutlu çocuklardık. Söz dinlerdik, annelerimiz çağırdığı zaman hemen giderdik. Çok-çok derdik biz, şimdiki adı Osmanlı macunu olmuş. Çok-çokçu gelirdi, her birimiz sıraya girerdik.  Rengarenk çok-çok almak için. Adam eline uzun bir çöp alır, istediğimiz rengi dolardı çöpe. Sonra dönme dolapçı gelirdi. Yine sıra olur binerdik. Birkaç tür atmak çok hoşumuza giderdi. Sırada pamuk şeker vardı. Sarı, pembe, beyaz. Hangisini istersen. Güven vardı, birliktelik vardı. O günleri unutmak mümkün mü. Hala görüştüğüm arkadaşlarım var. Onlarla buluşuyor, eskiyi yad ediyoruz. Düşünüyorum bazen. Ne kadar şanslıymışız. Şimdikiler duvarlar arasında, bahçede oyun oynayan çocuk göremezsiniz. Vermişler ellerine cep telefonlarını, teknolojinin tüm nimetlerini, biçareler oyun nedir, sokak nedir bilmeden büyüyorlar. Ellerindeki cihazla oyunu biliyorlar. Hüzünlü bir gülümseme kaplıyor yüzümü. Yeni dünyanın düzeni bu diyorum, kendi kendime. Bindik bir alamete, gidiyoruz kıyamete. Sağlıcakla kalın.