Geçtiğimiz Cuma günü yaklaşık 19 milyon ilk ve ortaöğretim öğrencisi yarıyıl karnesine kavuştu. Karne günleri öğrenciler için heyecanlı olur. Kimileri sevinçle, neşeyle okulun yolunu tutarken bazı çocuklarda endişeli bir bekleyiş hakimdir. Tedirginlik yüzlerinden okunur kimisinin… Kendini bilen de vardır hani! Derslerde yaptıklarını, yapamadıklarını, çalışmadan, emek olmadan yemek olmayacağını anlar. Eğitim sistemini, ülke şatlarını da göz önüne getirince açıkçası karne iyi olmuş, kötü olmuş çok da dert edemiyor insan. Karneyi nasıl dert edinelim ki! Karne günü sosyal medyaya düşen bir görüntü tüm Türkiye’nin yüreğine oturmadı mı? Et ve Süt Kurumu, piyasaya taze karkas et satışı yapmayı planlarken, bir muhabir haber yapmak üzere kasabın yolunu tutuyor. O sırada minik bir ilkokul öğrencisi kasapta. Muhabir mikrofon uzatıyor küçük çocuğa… Ve çocuğun ağzından dökülen sözler ülkenin halini tam anlamıyla gözler önüne seriyor: “Annem karne hediyesi et aldı.” Düşünebiliyor musunuz artık çocukların kırmızı ete ulaşması lüksten de öteye geçti. Akıllarının, fikirlerinin, düşüncelerinin gelişmesi için bol bol protein alması gereken çocuklar iyi karne getirecek ki et yiyebilecek! Et yiyebilecek dediğime bakmayın. Hediye olarak verilebilecek et de sınırlı. Kasabın sözleri de içler acısı durumu özetler nitelikte: “Karne hediyesi, kasap abisinden 3 kalem pirzola!” Evet, sadece 3 kalem pirzola! Hepsi bu! Şimdi bu işin neresinden tutacağız. Hangimizin vicdanı yaralanmadı? Kimse kusura bakmasın ama hepimiz suçluyuz. Öyle dramatik paylaşımlar yaparak kimse kendini sıyırmasın bu işten! Ülke olarak topyekün suçluyuz. Elbette yönetenler birinci derece sorumlu… Çevremize biraz olsun bakamaz hale mi geldik… Bu kadar mı dip yaptık! Nedir bizi bu durumlara düşüren… Nedir çocukların gözlerindeki ışıltıyı söndüren. Ey Türkiye, silkelen ve kendine gel artık… Dedik ya; hep umut hep umut… Son sözümüz yine klasik olsun; yine de iyi haftalar olsun…