Spor dünyasında skor her zaman ön plandadır. Skor tabelası şekillenmeden, ne oynanan oyun, ne sezonun emeği, ne planlanan projeler ne de yapılan bireysel fedakarlıklar hak ettiği değeri görmezler. Medya oklarını kaybedene çevirir, fatura teknik ekibe kesilir, sabırla inşa edilmeye çalışılan yapı, birkaç kötü sonuçla yerle bir edilir. Bu dünyada sabır lüks; skor ise haklılık vesilesidir. Bu, sporun rekabetçi doğasının kaçınılmaz bir sonucudur. Dolayısıyla performans gösteren her aktör, bu acımasız rekabetin şekillendirdiği ekosistemin bir parçasıdır. Çocuk yaşlardan itibaren sporcunun tüm yaşamına sızan bu anlayış, kimlik oluşumu süreçleriyle de doğrudan ilintilidir. Atletik başarı veya başarısızlıklar artık yalnızca sporlarına değil, tüm yaşamlarına tesir etmektedir. Başarıya ulaşmak bir ödül değil; olması gereken gibi kodlanmıştır. Artık özdeğer için vazgeçilmezdir. Başarısızlık ise bir deneyim değil; neredeyse bir utanç sebebi sayılır. Öz saygıya doğrudan darbe indirir. Böyle bir iklimde, belli bir seviyeyi koruyabilmek için mental dayanıklılık, adeta spor dünyasında yazılmamış bir sözleşme gibidir: Duygulara yer yoktur ve psikolojik üstünlük rakibin her hücresine kadar hissettirilir. Düştüğünde ayağa kalkmak, gerekirse ayağındaki yarayla koşmak zorundasındır. Çünkü spor, nazik olanı değil; sert olanı, düştüğü yerden kalkabileni ödüllendirir. Ancak unutmamak gerekir ki, zihinsel dayanıklılığı doğru bir temele oturtmak, sporcunun mental sağlığını koruyabilmesi ve sürdürülebilir bir başarı modeli için kritiktir. Psikolojik esneklik zeminiyle desteklenmeyen bir mental mücadele, sporcuyu zamanla katılaştırabilir. Dışarıdan güçlü görünen bu yapı içeriden esnekliğini kaybetmişse, sporcunun iç dünyasında çatırdamalar başlar. Psikolojik esneklik bu dengeyi kuran unsurdur. Darbelere direnç göstermekten ziyade; darbelere rağmen bütünlüğümüzü koruyabilmemizi sağlar. Psikolojik esneklik, sporcuya sadece "dayan" demez. Aynı zamanda "anla, kabul et, adapte ol ve ilerle" der. Başarısızlıkla karşılaştığında, esnek bir sporcu, bu deneyimi kişisel bir çöküş olarak değil, gelişim sürecinin bir parçası olarak görür. Başarıya ulaştığında ise, öz değerini yalnızca o başarıya endekslemez. Kimliğini korur. Süreçle ilişki kurar. Duygularını bastırmak yerine yönetir. Bu beceri, sporcunun yalnızca mental dayanıklılığını desteklemekle kalmaz; aynı zamanda duygusal dengeyi, kimlik bütünlüğünü ve uzun vadeli sürdürülebilir performansı korumasını sağlar. Çünkü uzun kariyerler, sadece darbeye dayanmakla değil, darbe alındığında esneyebilmek ile mümkün olur. Sporda sonuç hep ön planda kalacak, manşetler hep kazananı yazacak. Ama sürece sadık kalanlar, kendi hikayelerini istikrarla yazmaya devam edecek.