Çoğumuz işimize toplum aracıyla gidip geliyoruz. He gün aynı yerden binip aynı yerde iniyoruz. Pandeminin ilk günlerinde az yolcu alan şoförler, şimdi yine eskisi gibi dolduruyor, bazen de nerdeyse üst üste yolculuk ediyoruz. O kalabalıkta tıkış tıkış giderken bile ellerinden telefonu bırakmayanlara çok kızıyorum. Ne olur sanki, 15-20 dakika konuşmasan veya mesajlaşmasan. Özellikle de gençler, ineceği yere kadar telefonla konuşuyor, tekrar tekrar anlatıyor, bağırıyor çağırıyor, hatta salya sümük ağlıyor. İnsanın aklına dolmuşa binince mi geldi, sevgilinle birlikteyken hallet sorunlarını, diyesi geliyor. Dolmuşta yanı başında o kadar insan varken, karşındakini tehdit ede ede konuşmanın alemi var mı yahu. 'Sana sorarım' larını, 'görürsün' lerini yanındayken söylesen olmaz mı? Hele bazen aynı koltukta oturuyoruz ki, aman Allahım. Bana ne senin özel konularından, duymak dinlemek zorunda mıyım. Bazen kaptan uyarıyor, bazen insanlar. Ama kimsenin umurunda değil. Uzaktan 'seni şöyle yaparım böyle yaparım' demek daha işine geliyor herhalde. Biraz sabırlı olsan evine gidince arasan olmaz mı? Çekilirsin sessiz bir yere, istediğin kadar, istediğini söylersin. Çocuğuna, eşine yoldayım diyebilirsin, ama hiç kimse senin hayat hikayeni dinlemek zorunda değil. Bu düşünceme katılan insanlarında olduğuna eminim. Zaten yorgun argın işten çıkmışız, trafik sıkışıklığı bir de sesli anlamsız konuşmalar, çileden çıkarıyor. Durun biraz yahu, toplum aracındasınız, başkalarına saygınız olsun. İnsanlar biran evvel evlerine gidip nefes almak istiyor. Çoğu kadının bir an önce evine gidip, 'ne yemek yapayım' diye düşündüğünü, işini bitince şöööyle koltuğuna oturup televizyon başına geçmek isteğini, empati kurarak biraz düşünün. Bir kaç haddini bilmez kişi yüzünden kafamız ütüleniyor. Sizlerin özel konularını dinlemek zorunda değiliz. Lütfen, kısa ve öz konuşun. Özel konuşmalarınızı evinizde yapın. Her istediğimiz şeyi, her yerde yapma lüksümüz olmadığını bilelim. Lütfen, biraz empati, biraz saygı gösterin çevrenizdekilere. Sağlıcakla kalın.