Öğrendim ki;  Bir insanı sevmekle başlıyor hayat, doğmakla değil! Değer verme konusunda fazla cömert olunca, nankörlük ayyuka çıkıyor karşı tarafta. Birine evet derken, kendine söylediğin hayır, törpülüyor ömrünü ince ince... Her tatlı dil samimi değil. Bazı insanlar arı gibi, ağzından bal damlıyor ama iğne saklıyor en gizli yerinde. Öğrendim ki; İnsan "asla yapamam" dediği çok şeyi, yapmadan ölmüyor. Affetmek, karşındakinden çok seni hafifletiyor. Uzun ömrün sırrı, biraz da bencil olmaktan geçiyor. Anlaşılmadığın yerde konuşmak, kendini yormaktan başka bir şey değil. Öğrendim ki; Sevmekten daha önemli, güvenmek! Ne servet, ne şöhret.  Bedenindeki sağlık, evindeki huzur gibisi yok. Öğrendim ki; Dünya bir okul, hayat öğretmen, biz öğrenci. Son nefesimize kadar,  vermeye devam ediyor dersimizi. (Alıntı) *** Hayat böyle işte. Öğreneceğiz şeyler bitmiyor. Yaşadıkça öğreniyoruz. Öğrendikçe yaşamımıza uygulamaya başlıyoruz. Ama geç ama erken. Kaybede kaybede, nankörlük, vefasızlık gördükçe. Kimbilir; daha öğreneceğimiz neler var. Hayat gerçekten bencillerden yana. Benciller daha mutlu, daha huzurlu. Ne sorumluluk var ne de gelecek kaygısı. Öylesine günü gün ediyor. Belki de bu da doğru bir yaşam tarzı. Sonunda nasıl olsa bir son var.  Bu dünya kimseye kalmayacak, Ne dersiniz? Sağlıcakla kalın.